cudne manowce

Nie, jeszcze nie zniknęłam na dobre. Wywiało mnie na cudne manowce. Zbieram rokitnik, szukam słoików. Pędzę pod wiatr na rowerze albo leżę w trawie i czytam zapomniane magazyny przywiezione z kraju ostatnim razem. Otwarcie stwierdzam, że Dania nie jest krajem przyjaznym domowym przetworom. A ja rozpaczam, bo tyle jabłek, pomidorów, gruszek i bzu się zmarnuje. Bo słoiki są droższe niż same dżemy. Ale za to ze zdobionego szkła i sprowadzane z Włoch. Albo z klamerkami. Fancy shmancy i po co to komu.

A ja właściwie mogłabym już tylko na cudnych manowcach. I nie odbierać telefonów. Zamknąć się w słoiku, najlepiej tym konfiturowym. I przezimować w piwnicy. Przyjdę jeszcze, ale później. Bo mi słońce zajdzie.

jak po nocnym niebie sunące 

białe obłoki nad lasem 

jak na szyi wędrowca apaszka 

szamotana wiatrem 

jak wyciągnięte tam powyżej gwiaździste ramiona wasze 

a tu są nasze, 

a tu są nasze, 

jak suchy szloch w tę dżdżystą noc 

jak winny- li- niewinny sumienia wyrzut 

że się żyje 

gdy umarło tylu tylu tylu 

jak suchy szloch w tę dżdżystą noc 

jak lizać rany celnie zadane 

jak lepić serce w proch potrzaskane 

jak suchy szloch w tę dżdżystą noc

pudowy kamień, pudowy kamień 

ja na nim stanę, on na mnie stanie 

on na mnie stanie, spod niego wstanę 

jak suchy szloch w tę dżdżystą noc 

jak złota kula nad wodami 

jak świt pod spuchniętymi powiekami

jak zorze miłe, śliczne polany 

jak słońca pieśń jak garb swój nieść 

jak do was, siostry mgławicowe 

ten zawodzący śpiew 

jak biec do końca, 

potem odpoczniesz, 

potem odpoczniesz 

cudne manowce, 

cudne manowce, 

cudne

cudowne manowce

Edward Stachura